صد در صد

هزار و پانصد در صد

صد در بی نهايت، در بی كران در صد

زن گفت: با ترس و اشتياقی كه داشتم

خم شدم

لب بر لبت نهادم و دل بر دلت

و سرم را بر سرت تكيه دادم

و حال آنچه كه می گويم

تو چون نجوايی در تاريكی مرا آموختی

وخوب می دانم

كه خاك چگونه چونان مادری با گونه های آفتابی اش

آخرين و زيبا ترين كودكش را شير خواهد داد

اما گزيری نيست

گيسوانم پيچيده بر انگشتان كسی است كه

روی بر مرگ نهاده

و اين سر را رهايی ممكن نيست

تو

رفتنی هستی

حال اگر چه خيره بر چشمان نوزادمان بنگری

تو

رفتنی هستی

حال اگر چه مرا رها سازی

زن سكوت كرد