ازمن نگير اعجازچشمهاي مجسمه اي ات را

 ولهجه ي نفسهايت را

ازتنهايي نفسهايت را كه شب هنگام

برگونه هاي من مينشيند

نگير

هرگزنگير

ميترسم دراين ساحل تن بي شاخ درختي باشم.

با افسوس نبودن گلي ، ميوه اي ،ويا حتي گِلي براي

كرمهاي يأسم

تو اگرگنج پنهان مني

اگرصليب مني يا اگردري كاهنده براي من

ويا اگرمن سگي هستم،وتوتنها صاحبم

نگذاهرگزتا ازدست دهم

ريزابه هاي رودت را با

خزان پاييزغريب من

بازگشت