مي‌ايستم هر جا كه خودم را بيابم

سربازي، مخفي در لباس رنج

روبه‌روي قلبم همچون يك قطار فشنگ تنگاتنگ تن.

نيم مايل دورتر زمين هنوز مي‌سوزد،

در آنسوي دورتر دنيا،

آسمان زبانه مي‌كشد و فرومي‌سوزد.

اما من هر جا كه خودم را بيابم مي‌ايستم،

تنديسي در تاقچه‌ي سايه گرفته‌ي كليسا

پس از اينكه همه رفته‌اند،

نگهبان چوبي

در كشيك زمستان قبرستان،

نگهبان پشت پياده‌روي عبادت‌گاه‌ها ريشه دوانده است.

من تنها اطرافش مي‌ايستم همچون فتيله‌‌اي خاموش،

چوبي يخ‌زده در محاصره‌ي  شعله‌ها.

نخستين كتاب شاعري ماريا ترون «تن‌هايي كه قرض داده بوديم»[1]به‌وسيله‌ي «وورد ووركس»[2]در سال 2002 منتشر شد.كارهاي او در چندين منتخب شعر چاپ شده است: قلب خزان[3](انتشارات بيكن [4]آماده‌ي چاپ،پاييز 2003)؛شير بادام‌ها5:نويسندگان زن ايتاليايي-آمريكايي در غذا و فرهنگ(انتشارات فمنيست2002)؛و جريم شاعر6شعرهاي قرن بيستم از جريم في‌ري تي‌لز7(انتشارات استوري لاين8،2003).  شعرهاي او كه نامزد دريافت جايزه‌ي پوشكارت9 هستند در مجله‌هاي

Poetry, Crab Orchard Review, The Hudson.Review, and  چاپ شده‌اند. Poetry International

او جايزه‌ي شاعري الينور بنديكت10در سال 2000 و جايزه‌ي يادبود  آلن تيت11در سال 1998را دريافت نموده است.خانم ترون در مجله‌هاي «شاعري»،«مجله‌ي هودسون» و«دانش شاعري» كار كرده است.

بازگشت