با هراس در چشمانش       نشست

 در فنجان وارونه خيره ماند

گفت : پسرم !       اندوهگين نباش

                        سرنوشت تو عشقست

        پسرم !      پسرم !       مرگ در راه عشق       شهادت

بسيار فال ديده ام           فنجان هاي زيادي خوانده ام

اما        فنجاني شبيه مال تو هرگز نديده ام

بسيار فال ديده ام           فنجان هاي زيادي خوانده ام

اما       سرنوشتي به اندوه سرنوشت تو هرگز       نديده ام

سرنوشت توست كه بي بادبان        

                        در درياي عشقش براني

                        و طول زندگيت     كتابي از اشك باشد

سرنوشت توست كه در ميان آب و آتش               زنداني باشي

                              با اين كه مي سوزي       

                             با اين كه شب و روز         غم در دلت لانه كرده

                             با بادها             هواي باراني          و قرنها

                             عشق       زيباترين سرنوشت خواهد بود

در سرنوشتت زني مي بينم         با چشماني سحرانگيز

                                         دهاني از انگور

                                         خنده اي از ترانه و موسيقي

                                         دلت پر از او        و او        دنياي تو

                                         اما      آسمان تو باراني

                                         و راهت بسته             بسته

 معشوق تو پسرم

در قصر جادوييش      در خواب

                      هر كس به خانه اش وارد شود

                      يا به ديوار هاي قصر نزديك شود

                       دستش را بگيرد           موهايش را نوازش كند

                                                    نابود مي شود ...  نابود ...

همه جا به جستجوي او

از موج ها و فيروزه ساحل ها پرسان

               سرگردان در دريا ها          از اشك هات رود ها روان

              و غمت آنچنان بزرگ كه از آن          درخت ها مي رويند 

روزي شكست خورده و سرگردان باز مي گردي

در پايان عمرت   

                 و خواهي ديد            دنبال رشته اي از دود بوده اي

معشوق تو سرزمين ندارد           هيچ نشاني

                                        سخت است سخت پسرم

                                        سخت است

                                        زني را دوست بداري

                                                      كه بي نشان 

بازگشت