واژه می جهد

از پيش ِ انديشه

از پيش ِ آوا

واژه می جهد هم چون اسب

از پيش ِ باد

هم چون ورزای ِ جوانی از گوگرد

از پيش ِ شب

گم می کند خود را در خيابان های جمجمه ام

در هر جايی جاپای ِ حيوان ِ درنده

بر تن ِ درخت خال کوبی ِ قرمز

بر تن ِ ديوار خال کوبی ِ يخ

بر فالوس ِ کليسا خال کوبی ِ الکتريکي

با ناخن هاش در گردن ِ تو

پاهاش بر شکم ِ تو

جای زخم ِ ارغوانی

آفتاب گردان که سپيدی را می پوشاند

تا فرياد ِ يخ بندان

آفتاب گردان که می چرخد هم چون شکايتی پاره شده

امضای ناميده ناشدنی بر پوست ِ تو

بر فرياد ِ کورکننده

موج ِ سنگين که بر انديشه می شکند

ساعت ِ خشمگين که در پيشانی ام صدا می دهد

ساعت ِ خون در سينه ام

ظهور ِ خنده بر برج

واژه ای که واژه گان ِ ديگر را به تَرَک می اندازد

تصويری که همه ی پل ها را به آتش می کشد

او که از پس ِ هر آغوشی ناپديد می شود

آواره زنی که کودکان را می کُشد

بی هوده زن دروغ گو حشره وار

غزال ِ سر در پِی نهاده شده

گدا- زن ِ پيامبرواره

دختری که در ميانه ی زندگی

بيدارم می کند و می گويد به خاطر بسپار.

حرکت

ماديان ِ عنبر که باشی

  من راه ِ خونم

نخستين برف که باشی

  من آن ام که افق ِ صبح را به آتش می کشم

بُرج ِ شب که باشی

  زغالم که بر پيشانی ت می سوزم

برآمدن ِ صبح که باشی

  فرياد ِ نخستين پرنده ام

سبد ِ پرتقال که باشی

  تيغ ِ آفتابم

محراب ِ سنگی که باشی

  دست ِ قديسم

خاک که باشی در بستر

  خيزران ِ سبزم

باد ِ جهنده که باشی

  آتش ِ زير ِ خاکم

دهان ِ آب که باشی

  دهان ِ کفم

جنگل ِ ابر که باشی

  تبرم که می شکنم

شهر ِ بی حرمت که باشی

  بارانم که پاکش می کنم

کوه ِ زرد که باشی

  دست ِ سرخ ِ گل سنگم

آفتاب ِ برآينده که باشی

  من راه ِ خونم.

بازگشت